رابطه خودمیان بینی و طرح واره های ناسازگاراولیه با بهزیستی شخصی در دانشجویان

چکیده مقدمه: در سال های اخیر منابع استرس زا و محیط های نامساعد رو به افزایش است. هدف از پژوهش حاضر پیش بینی بهزیستی شخصی از طریق خودمیان بینی و طرح واره های ناسازگار اولیه است. روش: در یک مطالعه از نوع همبستگی چهارصد دانشجو، از بین دانشجویان دانشگاه پیام نور استان تهران به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای از بین چهار دانشکده دانشگاه انتخاب شدند و به پرسشنامه ها ی بهزیستی شخصی (pwb) ، مقیاس افسانه پردازی شخص (pf)، خیالپردازی (ia) برای سنجش خودمیان بینی و طرح واره های ناسازگار اولیه (emss) پاسخ دادند. داده های بدست آمده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج همبستگی پیرسون نشان داد، بین خودمیان بینی و طرح واره های ناسازگار اولیه با رضایت کلی از زندگی و بهزیستی شخصی رابطه منفی معنادار وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیون گام به گام نشان داد که پیش بینی طرح واره های انزوای اجتماعی/بیگانگی، محرومیت هیجانی، منفی گرایی/بدبینی، خویشتن داری و خودانضباطی ناکافی و آسیب ناپذیری در ارتباط بابهزیستی شخصی معنادار است. این متغیرها در مجموع 23 درصد از میزان بهزیستی روانشناختی دانشجویان را پیش بینی می کنند. نتیجه گیری: بهزیستی شخصی مستلزم آموزش روش دستیابی به طرح واره های سازگار است. از نظر کاربردی می توان گفت که با آموزش مهارت های اجتماعی، میتوان احساس تفاوت شان با دیگران را کاهش و غلبه براجتناب از موقعیت های اجتماعی را افزایش داد. هم چنین بهبود روابط فعلی با همسالان و گروه های اجتماعی با آگاهی از نیازهای هیجانی و با ورود به دنیای اشتغال موجب درک اجتماعی و کاهش خودمیان بینی و افزایش بهزیستی شخصی خواهد شد.